Vroeger hadden we een regel in de winkel: speel niet meer dan acht nummers van een bepaalde artiest. Waarom? Omdat dat zo ongeveer de perfecte hoeveelheid is in één keer, voor elke artiest. Als je eenmaal binnen dat bereik komt, ben je bijna altijd klaar om naar iets anders te gaan. Albums bieden plaats aan ongeveer vier of vijf nummers aan elke kant, wat perfect in deze theorie past.

De grotere capaciteit van de cd leek in eerste instantie een goede zaak – en het kan in elk geval geweldig zijn – maar vaker wel dan niet leidde het tot het opnemen van inferieure nummers uit de opnamesessie en verminderde de algehele kwaliteit van de release van een artiest als resultaat. Met andere woorden, zeven geweldige nummers op 10 is een verdomd goed album. Zeven van de 18.. niet zo erg. De tijdsdruk van het album dwong artiesten, labels en producers om het mindere eruit te filteren, en we hebben er allemaal van geprofiteerd. Dat het geluid dan ook nog een heel wat minder warm was was ook geen voordeel, natuurlijk.

Twee kanten

Kanten boden een ander niveau van creatieve diepgang aan de artiest, en vaak bepaalde albums voor de luisteraar. Toen het album uitgroeide tot een kunstvorm, leken de allerbeste artiesten te leren hoe ze liedjes konden groeperen met kanten in gedachten, zoals twee kleine sets. Kanten waren vaak verschillende entiteiten, en vaak ver van elkaar in kwaliteit, en die verschillen droegen in grote mate bij aan de perceptie van elk album als een fan. Zolang de ene kant goed was, had je niet het gevoel dat je werd opgelicht. Als ten minste één kant niet versleten was, kon je nog steeds luisteren. Er was een aantal albums (Led Zeppelin IV, Toys in the Attic, Boston) waar zijde één vol zat met hits en zijde twee van het album letterlijk voor jezelf bewaarde.

Artwork

Dit is een echte no-brainer. De LP bracht ons een van de geweldige bonusvoordelen van rock ‘n’ roll: albumhoezen. Veel mensen hebben een groot deel van hun jeugd doorgebracht met het staren naar alle ingewikkelde details van albums, en dat doet men nog steeds. Beeld- en audiokunst komen samen om je een totaalpakket te geven. Niet alleen de hoezen. De verpakking, de liner notes, het geheel werkt. Een korte wandeling door menig huis van platenverzamelaars is als een “kunstgalerie” die onthult ingelijste covers van Dave Brubeck, Getz en Gilberto, Dylan Thomas en Primal Scream (om nog maar te zwijgen van ongeveer 15 rockposters om maar wat voorbeeldem te geven. Of dat coole spaceship van ELO van het album Out of the Blue. Cd’s zijn gewoon niet te vergelijken – want als het op visuals aankomt, is groter meestal beter.

Verzamelbaarheid

Als dingen uitverkocht raken, gaan ze in waarde omhoog. Dit betekent dat veel cd’s en platen meer verzamelbaar worden. Maar vinyl leidt de weg, het is simpel vraag en aanbod. De totale pool van cd’s is exponentieel groter dan die van hun vinyl-tegenhanger, dus de twee zijn qua aanbod niet eens vergelijkbaar. Ondertussen hebben de bovengenoemde digitale opties de vraag naar cd’s doen dalen, terwijl een decenniumlange explosie van Mumfords, eh, kopers van hipster-vinyl, de vraag naar vinyl heeft doen toenemen.